bulutları başından savan dolunayla aydınlandı yüzler,
sonra aydınlanmış yüzlerin ışığıyla çürüdü karanlık..
sürüklesin iyice diye,
zaten sürüklenen kendimi bıraktım akan suya...
birikmiş zamanı kazıyordu kıyıda sözler,
ayın şahitliğinde genişliyordu an..
kaynağından uzakta olmanın zarif hüznüyle
kayan su Asaf olup fısıldadı..
"karanlığı geçelim, karanlığa geçelim,
ne uyku ne ölüm, hem uyku hem ölüm"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder