kemanın sızısıyla kıvrılan ses
ince ince dilimledi sığındığımız geceyi..
çaresizliğin düşük omuzlarında çoğalırken
sessizliğin bukleleri
içinde titrek ışıklar gizleyen damlalar
süzüldü yanaklara.
dedim ki;
keşke, adını vatan belleyen
çekingen hevesleri söküp,
taç yapraklarını uçuştursa rüzgar..
keşke kaşlarımızı çatan mayhoşluğu silip
yüzümüze panayırlar kursa
bir kez daha güneş..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder